Sobota w portowym miasteczku z wizją kilku kropel z nieba czy...
Postanowiliśmy wyjechać z naszej miejscowości. Jako punkt destynacji wyznaczyliśmy El Castell de Guadalest.
Pokonaliśmy kilkadziesiąt kilometrów turlając się ku szczytom i staczając w dół. Podziwialiśmy widoki jednocześnie trzymając mocno żołądki, bo droga wiła się jak sznurówka.
Mijaliśmy bogate uprawy. Zalesione zbocza. Fragmenty wzgórz wołających skalistą pustką z gdzieniegdzie strzelającymi ku chmurom sczerniałymi pniami drzew... Przygnębiający pomnik tegorocznych pożarów które strawiły spory region.
Zgodnie z regułami najlepszej przygody, świeciło piękne słońce... do chwili gdy wdrapaliśmy się na widokowy taras.
W ciągu kilku minut nasze ubrania wchłonęły sporą porcję wody, przyklejając koszulki do pleców i czyniąc z butów istną orkiestrę chlupotów.
Po kolejnej ponad-godzinie dotarliśmy do naszej miejscowości. Asfalt pokrywały rozległe kałuże, co wcale nas nie dziwiło. Wszak miało padać, a tutejsze drogi nie mają rozwiniętej infrastruktury umożliwiającej sprawne odprowadzanie wody. I słusznie, przecież tym regionie listopadowe deszcze pojawiają się średnio sześć razy w miesiącu i nie należą do szczególnie obfitych.
...a gdy sprzątnęliśmy z balkonu grad, siedliśmy do gier planszowych.
*
Jeszcze rano, podczas biegania myślałam, że zrobię sobie notatkę o człowieku powożącym wóz zaprzęgnięty w dwa koniki, którego mijałam na plaży... O tym, jak obcy sobie, pozdrowiliśmy się uprzejmie... O tym, jak przywitał mnie ganiający bez smyczy szczeniak... A przede wszystkim o tym, że po chwili dotarłam do miejsca w którym dzień wcześniej moje dzieci wybudowały zamek... i który to zamek zajmuje sporą przestrzeń w wąskim fragmencie plaży... akurat na trasie tegoż wozu powożonego przez człowieka... I o tym, że człowiek ów skierował swój wóz na skraj, by jadąc linią wody... ominąć budowlę chroniąc przed zniszczeniem.
0 komentarze:
Prześlij komentarz